Uçarken içindeki sesleri susturan Türk!
B.A.S.E. Jumping'in Türkiye'deki en önemli ismi Jak Kamhi, uçarken içindeki tüm seslerin sustuğunu söylüyor.
Dünyanın en tehlikeli ve en ekstrem sporu olarak belirtilen B.A.S.E. Jumping sporunun Türkiye'deki önemli isimlerinden biri olan Jak Kamhi ile Kemerburgaz'daki evinde buluştuk. “Bir insan kendini neden boşluktan aşağı atar?” düşüncem bu röportajdan sonra tamamen değişti. Bu işin başlı başına bir aşk ve tutkudan ibaret olduğunu Jak'ın gözlerinde bizzat gördüm, hissettim. Siz de bu sayfaları okurken; adrenalin salgılamanın önemini, keşfetmenin ve nefes almanın değerini fark edeceksiniz. Korku, kaygı ve endişe mi? Yok değil ama asıl mesele: “cesaret”.
Ekstrem sporlara merakınla başlayalım. Her zaman merakın var mıydı bu tarz sporlara?
Çocukluğumdan beri aktif olarak doğa sporlarıyla ilgilenen biriyim. Bu anlamda ekstrem sporlara merakım çocuk yaşlarda başladı diyebilirim. Öncelikle havacılık sporu ve diğer doğa sporları, kişisel gelişim sürecimin bambaşka bir derinlik kazandığı, daha önce hayalini bile kurmadığım yepyeni fırsatların açıldığı muhteşem bir yolculuk oldu benim için. Meraklı ve tutkulu biri olarak en alt basamağından başladığım bu yolda oldukça hızlı bir ilerleme kaydederek, profesyonelliğin üst seviyelerine çıktım. Ülkem ve kendim adıma birçok ilke ve başarıya ulaşmak için usanmadan çalışmaya devam ediyorum. Yaradılışım gereği her zaman kendime büyük ve iddialı, sınırlarımı zorlayacak ve kendimi geliştirecek hedefler koydum. Her seferinde son derece dikkatli ve planlı hareket ettim. Evrene olduğu gibi doğanın yüceliğine de, koyduğu kurallara da hiçbir rahatsızlık duymadan kendimi teslim ettim.
Ekstrem sporların normal bir spordan farkı nedir?
Ekstrem spor size oldukça fiziki efor harcatır ve tehlikelidir. Hız, güç, direnç, yükseklik, odaklanma gibi içerisinde birçok farklı dinamik barındırır. Aynı zamanda birçok insan için cesaret isteyen bir spor.
Amerika'da bu işin eğitimini gördün… Sonra Türkiye'ye döndün. Özel bir sebebi var mıydı bu dönüşün?
Amerika'da beş yıl boyunca dünyanın en usta paraşütçülerinden skydiving, wingsuit flying, canopy piloting ve base jumping eğitimleri aldım. Amacım orada kendimi geliştirip Türkiye'de farklı ve öncü havacılık projelerinde bulunmak istiyordum. Beş yıllık eğitim sonucunda bu işi iyice öğrendim ve artık kendi ülkemde güzel işlere imza atabileceğime inandığım an “tamam” dedim “artık yurduma dönme zamanı”.Bu anlamda Türkiye'nin ilk ve tek wingsuit Base Jumper'ı oldum. Hedeflerimi de gerçekleştiriyor olmanın keyfini yaşıyorum.
Tam olarak nedir Wingsuit Base Jump?
Base jump sporu binalardan, antenlerden, köprülerden ve dağlardan tekli paraşüt sistemi kullanılarak yapılan atlayışlara deniyor. Skydive (uçaktan serbest atlama) ‘da kullanılan sistemler ana paraşüt ve yedek paraşüt olarak ikiye ayrılıyor. Ayrıca otomatik paraşütü kendinden açan cihazlar da mevcut. Base jump ise daha eski bir sistem. Tek bir paraşüt var. Yedek açmak için zaman ve yeterli yüksekliğiniz yok. O nedenle paraşütü doğru şekilde katlamak hayati önem taşıyor. Wingsuit ise uçmak için kullanılan kıyafetin ismi. Wingsuit kıyafetinizi base jump paraşütünüze monte edip yüksek yerlerden atlayıp uçabiliyorsunuz. Wingsuit hareket kabiliyetinizi çok kısıtlıyor. Performansı yüksek ve ortalama 160km hızı var. Bu hız pilot sayesinde artıp azalabilir. Kıyafetin bütün kontrolü pilottadır, uçak uçurmakla aynı teorilere dayanır. Tek fark uçak olan aslında benim. Wingsuit ile uçmak için uzun sure eğitim alınması ve yüzlerce defa wingsuit skydive yapılması hayati önem taşır.
Birçok projeye imza atıyorsun. Bunlardan biri de Survivor'dı. Nasıl oldu bu proje?
Bir arkadaşım Survivor programına sponsor olan deodorant firmasında çalışıyordu. Ben de sohbetimiz sırasında şakayla karışık, oradaki yarışmacılara uçarak deodorant götüreyim demiştim. Bu fikir herkes tarafından çok beğenildi ve format biraz değiştirilerek kendimi bir anda Survivor macerasında buldum. Ayrıca Dominik Cumhuriyeti'nde atlayış yapan ilk kişiydim. Manzara inanılmaz güzeldi, sanki cennette uçuyor gibiydim.
Bugüne kadar nerelerden ve aşağı yukarı kaç kere atlayış gerçekleştirdin? 370 Base Jump atlayışı yaptım, bunların 250'ye yakını dağlardan wingsuit ile yaptığım uçuşlar, geri kalanlar ise binalardan ve köprülerden serbest düşüş tarzında atlayışlar.
“UÇARKEN İÇİMDEKİ TÜM SESLER SUSUYOR”
Havadayken neler hissediyorsun?
Havada olana kadar her şey çok stresli. Bu yüzden havada olma anını iple çekiyorum. Uzun süren dağ tırmanışlarımda aklımdan bin türlü senaryo geçiyor, o anki becerim bu negatif düşünceleri pozitife çevirebilmek. Bu düşünceler beynimin içinde durmadan yüz binlerce defa tekrarlanıyor ta ki atlayacağım uçurumun kenarına gelip son nefesimi içime çekene kadar… Son adımı attıktan sonra artık geri dönüş yok. Hızla düşmeye ve ardından kıyafetim hava ile dolduktan sonra uçmaya başlıyorum. O an kafamda hiçbir düşünce kalmıyor. İçimdeki bütün sesler susuyor ve sadece rüzgâr sesi ile kendimi uçmanın özgürlüğüne bırakıyorum. Özgürlük, başarı ve kahramanlık duyguları birbirine karışıyor. Harika hissediyorum.
“ACIMASIZ BİR SPOR”
Tehlike her an yanında. Terslikler oldu mu ya da kötü anıların oldu mu? Kötü deneyimler yaşadım farklı kazalarım oldu. Örneğin şu anda dört ameliyat olmam gerekiyor, hep erteliyorum. Hepsi paraşüt kazasında başıma geldi. Bir uçuşumda üç kaburgamı kırdım. Bir keresinde de çenemi yardım. Bunlar küçük şeyler ve bu sporun doğasında var zaten. En kötü deneyimlerim yakın arkadaşlarımı kaybetmek oldu. Bu spor hata kabul etmeyen acımasız bir spor. Olmadı bir daha denerim diye bir şansın yok. Olmadıysa artik sen de yoksun demektir. Kaybettiğim arkadaşlarımın yanında dikişler, kırıkların hiç bir önemi yok. Zamanla her şey geçer fakat giden arkadaş bir daha gelmez.
Pes edip ara verdiğin bir dönem oldu mu diye soracaktım ama…
Oldu. Dediğim gibi çok yakın bir dostumu gözümün önünde kaybettim. Kendimi uzun bir süre kapattım. Hiçbir şey yapmak istemedim. Çok zor bir dönemdi. Sonra biraz toparlandım ve bu uğurda hayatımı sürdürmek istediğim yerden devam ettim.
Şu an neler yapıyorsun?
Şu anda eğitim verdiğim bir öğrencim var. Uçmadığım zaman günlerim sakin geçiyor. Bilgisayar başında gelecek serüvenler için planlamalar yapıyorum. Geçmiş senelerdeki tecrübelerim ile hayal gücümü birleştirip, markaların ihtiyaçları doğrultusunda onlara özel projeler üretiyorum.
Bu derece tehlikeli bir spor dalına merak salan birine nasıl oldu da bu alana baş koydun demeden edemeyeceğim…
Şu an 35 yaşındayım ve 6 senedir hava sporları ile ilgileniyorum. Dağlara tırmanmaktan, yeni yerler keşfetmekten, gökyüzünde uçmaktan büyük keyif ve mutluluk alıyorum. Beni dağlara tırmandıran, uçurumların ucunda yaptığım tehlikeli aksiyon dolu maceralarımın temel sebebi içimdeki yaşama arzusu. Dolu dizgin, limitsizce, korkusuz, sonuna kadar yoğun ve tutkulu bir yaşama arzusu. Benim için hayatIn amacı deneyimlemek ve keyif almak.
Bu alana merak saldığında bu kadar ileri gideceğin aklına gelir miydi?
Ufak yaşlarımdan beri istediğim bir şeydi paraşütle uçmak. Hep aklımda olan fakat bir türlü başlayamadığım bir tutkumdu. Herkesin böyle tutkuları vardır içinde. Resim yapmayı çok istersiniz ama bir turlu derslere başlamazsınız. O hep aklinizin bir kösesinde kalır. Benim için de paraşüt öyle bir şeydi ama bu kadar ekstrem boyutlarını inan ben de hiç tahmin etmezdim.
İlk deneyimin nasıldı?
Korkutucu. Neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Son dua diye bir şey bugüne kadar hiç etmedim çünkü hep korunduğumu hissettim. Ama yine de “ya başıma bir şey gelirse” diye de düşünmeden yapamadım. 150 metrelik bir köprüden atlıyordum ve kar yağıyordu. Aşağıda çevresi büyük kayalarla çevrili küçük bir iniş alanı var. Tam yanında ise yarısı donmuş bir göl. Aklımdan değişik bin türlü ölüm şekilleri geçti. Çok saçma ama çok korktum. İşin asli şu anda da halen çok korkarak yapıyorum. Her atlayış birbirinden farklı hisler barındırıyor ve ne kadar iyi olursanız olun yaşamla ölüm arasındaki ince çizgide oyunlar oynamak beni hep korkutuyor.
DEV ÖRÜMCEKLER
“Bir daha bunu denemem” dedin mi?
Bir gece macera olsun diye uçurumun kenarında uyumak istedim. Sabah gün doğumuyla beraber 600 metre yükseklikten 10 saniyelik bir düşüş gerçekleştirecektim. Ancak bütün geceyi uyumadan ayakta geçirdim ve yanımda götürdüğüm iki şey vardı. Bir şişe su ve bir paket cips! Akşam 8'de dağı bir saat 45 dakikada tırmandıktan sonra biraz dinlenmenin ve doğayı yalnız başıma yaşamanın hayalini kurdum. Derken hava karardı ve ortaya hayatımda hiç görmediğim boyda örümcekler çıktı. Binlerce dev örümcek! O karanlıkta dağı geri inmem imkânsızdı. Bütün gece ayakta dağın kenarında uyumadan bir ağaca tutunarak durdum. Bir an önce güneş doğsun istedim. Sabahın ilk ışıklarıyla atlama kararı aldım. Aslında yapmam gereken dağı geri inmekti. Ben atlamayı seçtim ve kötü bir atlayış oldu. Yorgundum ve acele kararlar alıyordum. Atlayış, düşüş, paraşütü açış pozisyonum ve yere inişim her şey yanlıştı.
Hedeflerin ve gelecek projelerin neler?
2015 yılında hedeflerim arasında Türkiye adına 3 dünya rekoru kırmak var. Yakında bununla ilgili daha fazla bilgi veriyor olacağım. Haziran ayında Türkiye'de bir ilki gerçekleştirmeyi düşünüyorum fakat çok detay vermeyeyim, sürpriz olsun.
Country Life
Yorum Yaz